Telefonla konuşamama sendromu pek çok insanın başına gelir.Zaman zaman bu sendroma yakalananların haricinde benim gibi adeta bir huy edinen insanların da olduğu bir gerçek.

Arkadaşım,konuşma dediğin bol mimikli olur,araya da bir tutam jest eklersin karşındaki mest olur hatta seni alan yaşar dertlerini de boşar.Telefon sanki bu yapay dünyaya yapaylık eklemek için gelmiş bir icat.Garip yani ses bu yahu ne yüzünü görüyorsun ne bir şey,bir ses konuşuyor.O yüzden mesajlaşmak her zaman en güzeli.”Slm mrb nbr asl pls.”oh kebap. konuşurken kısaltmalar bile uzuyor seleme merebe nebere asele pelese gibi.Olmuyor yani.Konuşmanın doğasına aykırı bir kere.Bu 3G’yi de kesin benim gibi biri buldu.Kesin yani.O da daha tam oturmadığından mesela yemek isterken 3G kullanılamadığından falan internet de baya bir hayır duası alır benden.

Şimdi esas garip olan bu neden bu kadar stresli bir iş ve ben neden telefonda kibar olmam gereken insanlarla konuşurken bol miktarda kekeliyorum? Ayrıca bir şaka yapıyorsun arkasından itici itici kahkaha sesleri “HAHAHAHA”,hatta ben güler gibi yapıp,telefona burnumdan kesik nefes sesleri verip suratımda tiksinme ifadesiyle konuştuğum insanlar bilirim ya da sesim neşeli çıkarken ya da kibar kibar konuşurken garip mimikler kullandığım,saçma sapan işlerle uğraştığım insanlar var.Telefon çok iki yüzlü bir alet o yüzden.

Telefonla konuşan sevgililerin “hayır sen kapa,seen,yaa seeen kapaa” muhabbetleri de bu icadı sevmeme yardımcı olmuyor açıkçası.

Sonuç olarak kesinlikle olamayacağım meslekler var;sekreter olamam mesela ya da santral memuru.Aslında bence telefon iyi de çevresi kötü ya da tanısam severim bence.

iyi akşamlar.