7 Şubat 2011 Pazartesi


hayat,bir otobüsün camından hele de güzel bir şarkı kulağınızdan içeri akıyorsa oldukça film tadında. 
herkesin kendi filminin yönetmeni olduğunu anladığımda çok küçüktüm.kendimi başkalarının yerine koymaya çalışıp onların ne düşündüğünü,neler yaşadığını hissetmeye çalışırdım,küçükken gerçekten çok özel bir insan olduğumu zannederdim işte biomda da yazdığı gibi ay savaşçısı olmayı beklerdim,aslında özeldim de çünkü kimse dünyayı benim gözlerimin arkasından görmüyordu,göremeyecekti de ya da gördüklerimin bana hissettirdiklerini tadamayacaktı.
herkes bir zamanlar çok özeldi,bunları düşünmeyi bırakıp da başka telaşlara düşmeden önce.
şimdi o küçükken farkında olmadan yaptığım empati denemeleri beni insanların hissettikleri konusunda fazla hassas yaptı.artık insanlar gülse bile ben yansımalarında ağladıklarını görebiliyorum ve bazen gerçekten onların hissettiklerini içimde hissedebiliyorum. http://www.youtube.com/watch?v=S-v8LfS6Dv4

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder