Sevgili Ödüllü Film,

Bunu sana yazmayı uzun zamandır düşünüyordum. Kısmet bugüneymiş.

Seni sevmeye çok çalıştım ben aslında,hala da çalışıyorum. Yine de… Seni ne zaman izlesem seni anlayamadığım için ya da senden çok sıkıldığım için beni suçlu hissettiriyorsun. Kendimi kötü hissediyorum seni izlerken. Bu yüzdendir bir türlü ısınamadım sana. Çok derin şeyler anlattığını sandığın o bana anlamsız gelen uzun sahnelerin,insanları yansıtışındaki donukluk,bazen o çığırından çıkan natüralistlik beni çok rahatsız ediyor. Ben aslında severim sanatı. Evet bazı sahnelerin çok sanatsal ama film yerine fotoğraf olarak kalmalılar belki de. Belki de ben iki saat bir elmanın yuvarlanışını izlemek yerine,o elmanın yuvarlanmaya başladığı yeri ve en son durağını görsem daha çok anlam çıkarır,araları da düşüncelerimle doldururum. Ama hayır. Sen buna izin vermiyorsun. Peki. Seni seven de vardır elbette.

Sadece,ben seni sevemiyorum. Ama üzülme;sorun sende değil,bende.