Büyüdükçe aptallaşabilmek isterdim. Fark etmemek isterdim bir çok şeyi, fark ettirmediğim gibi. 

Hayat,biz büyüdükçe çemberini genişletiyor, bir tümseği atlatınca önümüze yenisini getiriyor. Bazıları tek başımıza atlayamayacağımız kadar yüksek oluyor ama o zamanlar yalnız kalmayı en çok istediğimiz anlar oluyor. Korkak mutluluklar yaşatıyor bize, arada kendini hatırlatıyor, her an verdiklerini alabileceğini gösteriyor. Kalbimiz sıkışıyor, nefesimiz kesiliyor ama ölmüyoruz. İnsan mutluluğu olmadan da yaşıyor. 

Kendimizi mutlu olduğumuza yeterince inandırdığımız müddetçe, gülümsemelerimiz oluyor sığınağımız. Daha güçlü bir sığınak istiyoruz oysa ki, bizi her şeyden koruyabilecek, kendimizden bile.