Hani süper kahramanlar, güçlerinden en yakınlarına bile bahsetmez ya,işte onu ben hiç anlayamadım. Şimdi düşünüyorum,benim bir anda süper güçlerim ortaya çıkmaya başlasa,mesela;gözümden ışın mışın çıkarabilsem,olayları önceden görmeye başlasam,önemli dedikoduları veya büyük sırları bile zar zor saklayan hatta bazen saklayamayıp gidip alakasız insanlara anlatan ben,bu güçlerimi, koşa koşa böyle topuklarım kıçıma vura vura gider anneme: “anneeeaaa yeaaa bana bişiler oluyoooeoeoeooe” şeklinde hemen yetiştirirdim. Sonra muhtemelen annem telaşlanıp,bu güçlerin Barney deyimiyle how “AWESOME” olduklarını anlamayıp beni bir doktora ya da psikiyatriste falan göstermeye kalkardı. Sonra o psikiyatrist de hayrete düşüp gazetecileri arardı. Sonra benim bu ucubeliğim kanıtlanana ya da benimle röportaj yapılana kadar gazetelerin garip şeyleri yayınladığı kısımda yer alırdım. Sonra magazincileriydi,Sadettin Teksoyuydu,Uğur Dündarıydı,uğraş dur. 

Tamam şimdi anladım niye kimseye söylemediklerini. 

Depresyon

Çok boşmuş içi. Kötüymüş hayatı. Asıkmış suratı. Yalnızmış. Sıkılmış. Depresyondaymış.

Bir insanın kendini teskin edememesi boyutu,çok aciz bir boyut. Kendi kendine yetemezse insan,yetemez kimseye. Kimse için değil de,kendi için kendine yetmeli insan.

Zaten hiç kendinin olmamış bir para için,sanki eline geçmiş de kaybetmiş,sanki onsuz yaşayamazmış gibi kahrolan,kendine yetemediği için en yakınındaki insana gece gündüz zehrini akıtan,ondan yardım almak değil de onu da o dipsiz kuyuya çekmeye çalışan insan gördüm. İnsanlar aç,susuz,ailesiz,sevgisiz iken ve o tüm bunlara sahipken,daha iyi olamadığı için depresyona giren bir insan tanıyorum ben. 

Üzülüyorum onun için,kızıyorum ama en çok da. Pek çok insanın depresyona girecek lüksü bile yokken,onun rahat rahat depresyona girmesine çok kızıyorum.

Harika hayatlarımız yok,evet. Hiç bir şey tam olarak istediğimiz gibi olmuyor,evet. Memnuniyetsiziz,evet ama kim memnun ki? Bize göre mükemmel olan o hayatı yaşayanlar bile depresyonda. Memnuniyetimiz çalındı farkında değiliz,çünkü artık hep daha fazlasını istiyoruz,çünkü içimizde aramamız gerekenleri dışarıda arıyoruz,duraklar kalktı,son hız gidiyoruz ve sonunu göremeyince de bize en yakın yere;depresyona giriyoruz.

Benim depresyonumun nedeniyse öyle para pul,aşk meşk değil,ne mi? İşte;